Znane i nielubiane

Źródło

Są dzieła i "dzieła". Każdy z nas ma na pewno w swojej karierze czytelniczej książki-rozczarowania. Książki znane, poczytne, bestsellery, do których lektury przystępowaliśmy szykując się na czytelniczą ucztę, po czym w trakcie zastanawialiśmy się ale o co chodzi. Dlaczego ludzie się tak tym zachwycają?

Pierwsze, niechlubne miejsce w moim rankingu tego typu książek zajmuje Zmierzch. To najgorsza i najbardziej przereklamowana książka, jaką czytałam w życiu. Płytka, nudna, z irytującymi bohaterami. Pomysł był niezły, przyznaję, ale wykonanie fatalne. Przypuszczam, że gdybym czytała osławione 50 twarzy Grey'a moja reakcja byłaby mniej więcej taka sama, bo na tego typu powieścidła mam alergię.

Pod względem kiepskiej jakości Zmierzchowi dorównuje polski bestseller Dom nad rozlewiskiem. Powieść ta zapoczątkowała prawdopodobnie całą serię książek o ucieczkach z miasta na wieś, więc tu jej chwała. Nie mogłam jednak zdzierżyć wulgarnego języka i koślawego stylu, w jakim jest napisana. 

Anna Karenina jako arcydzieło klasy światowej, klasyka, zawiodła mnie potwornie. To lektura z gatunku tych, co do których mogę sobie pogratulować, że doczytałam ją do końca, setnie się przy tym nudząc. Nie wiem co całe pokolenia w niej widzą, bo nie przekonują mnie filozoficzno-polityczne rozważania Tołstoja.

Zeszłoroczny hit księgarniany i kinowy - Poradnik pozytywnego myślenia zaskoczył mnie swoją infantylnością. Nie mogłam się nadziwić co czytelnicy widzą w tej powieści o mężczyźnie o mentalności dziecka.

Ogromnie popularna Krawcowa z Madrytu zirytowała mnie rozwleczoną fabułą i bohaterką, w której nie było za grosz samodzielności, a aspirowała ona do miana "silnych kobiet, mierzących się z trudną rzeczywistością".

Morfina - au, bolało. Lektura Morfiny była męczarnią; ta powieść jest klasycznym przykładem przerostu formy nad treścią. Słowotok, strumień świadomości, a na poziomie treści nic z tego nie wynika; nic, czego bym już nie wiedziała. 

W przypadku Dzienników kołymskich o moim negatywnym do nich stosunku zadecydowała po trochu tematyka, jak i sposób jej ujęcia. Miałam poczucie epatowania biedą i złem, wykorzystywania negatywnych zjawisk do stworzenia opowieści.

Niedawno też popastwiłam się nad Filarami ziemi i Panem Lodowego Ogrodu - to wprawdzie nie są aż tak złe książki, ale moim zdaniem zupełnie nie zasługują na sławę, którą się cieszą. Są przegadane, rozwleczone i nudnawe.

Największym chyba grzechem, jaki można zarzucić książce jest nuda. Jeśli treść nie potrafi czytelnika wciągnąć, a autor przynudza i niepotrzebnie mnoży słowa.... nie ma nic gorszego. Nie znoszę również przerostu formy nad treścią, który niestety obserwuję w wielu książkach polskich autorów. Zgadzam się tu z opinią jednej z naszych autorek młodego pokolenia, Patrycji Pustkowiak, która stwierdza, że ów przerost formy nad treścią to oprócz braku poczucia humoru największa chyba bolączka polskiej literatury. Polskie książki współczesne pisane przez młodych autorów zdają się często być niczym bezzębna dziewczyna, która próbuje przekonać innych do swej urody krzykliwym makijażem. Często próbowałam przez nie przebrnąć i była to katorga. 

Moim ostatecznym kryterium oceny książki jest pytanie czy czegoś się z tej książki nauczyłam lub dowiedziałam. Czegokolwiek. Jeśli odpowiedź jest negatywna, oznacza to, że czytanie danej książki było stratą czasu. Dlatego staram się unikać banalnych powieścideł, kolejnych czytadeł dla kobiet i kryminałów, powielających ograne schematy. Życie jest zbyt krótkie, by czytać złe książki.

A czego Wy najbardziej nie lubicie w książkach?