A co Pani taka zaczytana

Moim ulubionym sposobem spędzania czasu latem - poza oczywiście wyjazdem na wakacje - jest zabranie książki do parku. Szukam tam ustronnego miejsca, na ławce lub na trawie, na kocyku i zagłębiam się w lekturze. Na nosie okulary słoneczne, często w uszach jeszcze słuchawki - to nieomylne sygnały odgradzania się od świata. Czytam, nie przeszkadzać! Jestem aspołeczna, wiem. Tak już mam. No więc siedzę sobie z nosem w książce, a tu nagle słyszę nad sobą: 

- A co Pani taka zaczytana? 

Moja zdumiona mina, kamera, klaps. No bo co odpowiedzieć na tak postawione, idiotyczne pytanie? Nie mogę, za Chiny Ludowe, wymyślić żadnej na to inteligentnej riposty. Na pytanie, w którym pobrzmiewa zdziwienie: kto to widział czytać w parku? Albo - w ogóle CZYTAĆ? Supozycja, że to jest nienormalne, dziwne, desperacja jakaś. Pomijam już fakt, że najwyraźniej książka, okulary słoneczne, słuchawki nie wystarczają, by do niektórych dotarło, że nie szukam towarzystwa i nie mam ochoty na grzecznościowe pogawędki o pogodzie, ani na tanie podrywy. Bo oczywiście z takimi tekstami zawsze wyskakują mężczyźni. Pewnie wydaje im się, że jestem tak nieszczęśliwa, że zabrałam się z tej rozpaczy za czytanie, ewentualnie, że się uczę i trzeba mnie pożałować z tego tytułu... wracamy do punktu wyjścia: nikt o zdrowych zmysłach nie czyta z własnej, nieprzymuszonej woli.

Jeszcze gorsze są chyba próby nawiązania konwersacji i dowiedzenia się, co też tak pilnie czytam. Raczej nie spodziewam się spotkać na ulicy równie zapalonego bibliofila jak ja, któremu powiedziałby coś tytuł mojej lektury i z którym mogłabym podyskutować na ten temat, tudzież nie spodziewam się, że pytający naprawdę jest zainteresowany odpowiedzią na to pytanie...

Zaczytania życzę, zwłaszcza, że pewnie wiele z Was już się urlopuje, plażuje, łomżinguje, etc. Tymczasem u mnie idzie burza...