You know, he's like... CSI Baker Street

Stało się, zaraza mnie dopadła. Podstępnie i znienacka. BBC zrujnowało moje życie. I ani trochę, ani na milimetr nie będę tu oryginalna, więc z góry przepraszam, bo podobne wpisy czytaliście już pewnie setki razy. Mimo wszystko postaram się jednak opanować i do tematu podejść racjonalnie...

Nigdy nie czytałam żadnego opowiadania o słynnym detektywie i nigdy nawet nie miałam zamiaru. Klasyczne (staromodne) kryminały mnie nie interesowały. Nie dla mnie płaszcze w kratę, dziwne czapeczki i fajki. Czapeczki wręcz nie znoszę. A posługiwanie się dedukcją (czy raczej abdukcją) w tak skrajny sposób, jak to robi Sherlock Holmes, zawsze uważałam za absurd. Nie zdołały mnie też zainteresować filmy o tej postaci, włącznie z najnowszą pełnometrażową ekranizacją Guy'a Ritchiego, która jest niezbyt mądra, zbyt amerykańska, a Robert Downey Jr. ewidentnie nie pasuje mi do roli Sherlocka. Aż do teraz pozostawałam obojętna na urok Sherlocka Holmesa. Liczne peany na temat serialu BBC skłoniły mnie jednak do jego oglądania. 

Początkowo byłam sceptyczna, pierwsze odcinki mnie nie wzruszyły. Spadło to na mnie nagle, jak grom z jasnego nieba. Ten moment, kiedy usłyszałam, jak Sherlock zadaje sobie [retoryczne] pytanie: why people can't just think? OMG, to jest motto przewodnie mojego życia. Nie rozumiem jak mogłam tak ignorować bohatera, który wciela w życie tak bliski mi kult myślenia. Uświadomiłam sobie, że to film jakby stworzony dla mnie. To, co mnie od Sherlocka zawsze odpychało zostało w nim zredukowane do minimum. Za to mamy nowoczesne technologie, brytyjskie poczucie humoru i inteligencję do 10 potęgi. Z powodzeniem mogę się identyfikować z głównym bohaterem. Instynktownie składam ręce w gest modlitwy kiedy myślę. Rozumiem jego samotność, kiedy jego myśli gonią, a on nie ma z kim porozmawiać, nie wyłączając ¾ swojego mózgu. Nawet jednak we współczesnym entourage'u przygody Holmesa nie wydają mi się bardziej interesujące, niż liczne inne historie kryminalne. Na czym więc polega fenomen tego serialu??

źr. Pinterest

Prawda jest jednak taka, że bardziej fascynuje (mnie i całe rzesze fanów) Benedict Cumberbatch, cudowny po prostu w roli Sherlocka - niż rozwiązywane przez niego zagadki kryminalne. Dobór aktora był tu wprost genialny, gdyby Holmes istniał, to właśnie tak by wyglądał. Zupełnie nie rozumiem czemu w klasycznych ekranizacjach Holmes był zawsze starszym panem. Sherlock w wydaniu Cumberbatha jest doskonałością w swojej złożoności, geniuszu i ekscentryczności. Jest pociągający i odpychający zarazem. Zimny i niewrażliwy. Raz dominujący, a raz nieśmiały. Desperacko chce się go lubić, ale się nie da, bo czasem jest takim dupkiem. Ale za chwilę znów zaskakuje jakimś ludzkim odruchem. Jest nieobliczalny, by nie rzec szalony. Z tego wszystkiego człowiek ni z tego, ni z owego się zakochuje i chce tylko zatonąć w zielonych oczach Sherlocka/Cumberbatcha. Biedna Molly. Podobnie było z dr. Housem, który nota bene jest wzorowany na Sherlocku Holmesie... Ale dlaczego Cumberbatch wywiera taki wpływ na widzów?? Jego pojawienie się na ekranie elektryzuje. Pojęcia nie mam, ale wiem, że na mnie to też działa. Moja ewolucja stosunku do BC wyglądała dokładnie tak, jak w tej grafice (zwłaszcza: etap pierwszy, trzeci i czwarty) - prawie padłam, turlając się ze śmiechu, kiedy to zobaczyłam. 

Myślę, że sukces serialu i Benedicta jest w dużej mierze zasługą jego umiejętności aktorskich i tego, że bardzo się rozwinął w tym zakresie od pierwszego sezonu. Z każdym odcinkiem jest po prostu lepszy. Prawie każda scena z Benem staje się kultowa, a jego miny są bezcenne. Aktor ma niesamowitą charyzmę. Zauważcie, że rola Sherlocka to taka rola, która się do aktora przykleja: teraz już ani Benedict nie jest tak atrakcyjny bez Sherlocka, ani Sherlock już nie będzie tym samym Sherlockiem, bez Benedicta. Za jego sprawą Sherlock stał się piorunującą mieszanką thrillera, kryminału i komedii, a w scenach humorystycznych Cumberbatch kładzie mnie na łopatki. Dawno się tak nie uśmiałam, jak oglądając pierwszy odcinek trzeciego sezonu.  

Zatem cały Internet zasypany jest wyrazami miłości do Benedicta, zdjęciami, memami i idiotycznymi gifami. Właściwie to mu nawet współczuję, nie wiem czy on w ogóle ma teraz jakąś prywatność. Sam aktor z zażenowaniem i [typowo brytyjskim] dystansem odnosi się do tego, że nagle - z mało przecież klasyczną urodą - stał się symbolem seksu... Tak – wreszcie myślenie jest sexy. A serial, choć główny bohater pozornie nie okazuje emocji, aż od nich wrze. Wystarczy zastanowić się, co się dzieje, kiedy Sherlock choć na chwilę zrzuca tę maskę chłodu i racjonalności, np. za sprawą Irene Adler. Zresztą, czyżbym się myliła, czy w trzecim sezonie coś się zaczęło w tym względzie zmieniać?  Takiej ekscytacji na pewno nie doświadcza się czytając książkę - pokazuje to, iż całkowite wyzucie postaci z emocji, jak uczynił to Conan Doyle nie jest dobrym pomysłem. 

A Watson? Wybaczcie, ale w moim odczuciu Watson jest Sherlockowi zupełnie zbędny. Nie umniejszając Martinowi Freemanowi, doktor niczego nie wnosi do śledztw prowadzonych przez Sherlocka, ani do jego życia. Jest niepozorny i w niczym właściwie nie dorównuje Holmesowi, przez co brak w tej relacji równowagi. Cóż, to wina Conan Doyla, tak wymyślił Watsona. Niektórzy na siłę doszukują się między tą dwójką wątków homoseksualnych. Byłoby nawet fajnie, gdyby tak było, bo

Źródło

dodałoby to temu filmowi pikanterii, ale to bzdura. Relacja SH-Watson jest płaska jak stół, wobec faktu, że Sherlock przez większość czasu jest zupełnie aseksualny (a na pewno nie wykazuje żadnych skłonności do mężczyzn). Nie ma między nimi żadnego napięcia, już większa chemia jest między Sherlockiem a Moriartym. Jak dla mnie równie dobrze Watsona mogłoby nie być. Twórcy serialu twierdzą, jakowoż że Watson jest Sherlockowi potrzebny jak sól potrawie, że bez niego Sherlock byłby kompletnie nie do zniesienia. Jest jak oddalająca się gwiazda, a Watson ściąga go na ziemię i czyni bardziej ludzkim. Rzeczywiście, coś w tym jest, jeśli popatrzeć na Sherlocka z punktu widzenia relacji międzyludzkich, skoro stworzyli go tak nieznośnym typem.

Fantastyczne jest to, w jaki sposób przedstawiany jest udział technologii - tak, że Sherlock momentami wydaje się być jej częścią, być jak maszyna. Całości dopełnia fenomenalna muzyka, skomponowana na potrzeby serialu. Muzyka, od której nie potrafię się uwolnić, która stopiła mi się z Benedictem, Sherlockiem i Londynem w jedno. Liryczna, a jednocześnie energetyzująca. To ona tak naprawdę nawiązuje do Sherlocka rodem z XIX.

Źródło

 Mrozić może w tym wszystkim jedynie fakt, że jeden „sezon” tego serialu liczy zaledwie trzy odcinki. Nawet jeśli trwają one po 1,5 godziny, to jest jakaś zbrodnia! Przecież historii z Sherlockiem Holmesem Conan Doyle napisał tyle, że można by tu nakręcić z 50 odcinków. Kto to wymyślił? W dodatku na kolejny sezon trzeba czekać dwa lata! Zgroza dla wszystkich fanów – nie umiem sobie tego wyobrazić, teraz, kiedy już wiem, co traciłam przez te wszystkie lata, kiedy nie znałam Sherlocka.

 

 So, I'm Sherlocked, Sherlockist, Sherlokian? Jeszcze chwilę, a zacznę nosić kaszkiet.