Najgorszy człowiek na świecie

Książkoholik to słowo tak straszne, jak feministka. Książkoholicy i feministki nie należą do społeczeństwa.

Mam na imię Joanna i jestem książkoholiczką. Zaczęło się, kiedy miałam 5 lat. Nauczyłam się czytać, bo rodzice nie zwracali na mnie uwagi. Kiedy byłam nastolatką czułam się brzydka i nieakceptowana, całe szczęście, że nie było wtedy jeszcze internetu, że o fejsbuczku nie wspomnę; niestety Harry Pottera też nie. Zamykałam się z książką w pokoju i odpływałam do swojego świata. Moi przyjaciele mieszkali w książkach. Przeczytałam chyba wszystkie książki z lokalnej biblioteki. Zarywałam noce nie na imprezach, ale przez czytanie. Raz kiedy czytałam na ulicy zderzyłam się ze znakiem parkowania. I powiedziałam "przepraszam". 

moja historia jest o niedopasowaniu, o byciu z boku i trudnych słowach, które lubię

Kiedy zaczęłam chodzić do pracy, książki zeszły jakby do podziemia. W sumie długi czas był spokój, czytałam o tyle, o ile. Taki odwyk. Ale z tego się nie można wyleczyć. Wszystko zaczęło się do nowa, kiedy okazało się, że zachorowałam, a ci, o których myślałam, że są moimi przyjaciółmi, bo w sumie zawsze im pomagałam i nigdy nie powiedziałam złego słowa - wypięli się na mnie, a nawet jeszcze gorzej, bo kopali dołki za moimi plecami, żeby mi zaszkodzić. Kiedy leżałam w szpitalu. Poczułam, że znowu książki są naprawdę moimi jedynymi bliskimi. Siedziałam w domu i czytałam. I wyobrażałam sobie, że mogę wszystko: wejść na Everest albo pojechać na Nową Zelandię i znaleźć miłość swojego życia. A za oknem bloki i kurz. Do pracy nie jeździłam samochodem, bo w tramwaju zawsze jeszcze można poczytać. A po drodze do tramwaju wejść do księgarni. Potem zaczęłam unikać księgarni, no, ale jest internet. I ebooki. Na książki szła połowa wypłaty, z tego, co mi zostało. Jakaś potworna kasa, jak się pomyśli, że przeciętny człowiek nie kupuje książek wcale. W bibliotece zapisałam się do czterech filii jednocześnie, to 16 książek na miesiąc; prawie codziennie tachałam ze sobą książki, bo szłam albo coś oddać, albo wypożyczyć.

wstyd przyznania się do nałogu jest gorszy niż wstyd bycia uzależnionym

Może to nie jest odkrywcze to, co piszę. Niby wszyscy wiedzą, że jak się zabaluje jeden dzień, to następny jest stracony, a jak się baluje przez cały czas, to straconych jest 365 dni. I najgorzej się przyznać do tego, że się ma problem. Że to wcale nie jedna książka dla poprawienia imidżu raz na jakiś czas, albo 100 odnóży Greena, bo to wszyscy przecież czytają. Nie jest łatwo przebywać stale na wewnętrznej emigracji. Wtedy na drzwiach zawieszacie napis „Zaraz wracam”, a jeśli okaże się w pewnym momencie, że powrót was nie interesuje, to znaczy, że jesteście uzależnieni i proszę pani, no, bez terapii to ja tego nie widzę. Wstyd. Jak to, ja i AK? Przecież to są sami popaprańcy, odklejeni od rzeczywistości jacyś. Milion zasad, kurna. Utrzymanie abstynencji. Zalecenia dla zdrowiejących książkoholików: nie chodź w miejsca, w których kiedyś czytałeś (przecież czytałam w domu!), nie wierz własnym podszeptom, że przeczytasz tylko trochę, nie przechowuj książek w domu (???), nie spotykaj się z osobami, które też czytają. Jak ja mam tak żyć? Jakby mi ktoś zabrał czarodziejski ołówek, co potrafił wszystko przemalować? To jakieś kretyństwo. Co ja z tego będę mieć?

nie umiem rozmawiać z ludźmi - mnie męczą takie tematy konwersacyjne błahe. Ja bym chciała rozmawiać o innych rzeczach

Ludzie? Piekło to inni. Ludzie mnie męczą, wcale nie chcę wychodzić i z nimi się spotykać. O czym z nimi gadać? Jak chcę pogadać o tym, co ostatnio przeczytałam, to się wszyscy patrzą jak na dziwoląga, i że kiedy ty masz czas, żeby czytać książki. Nie wspominając już o tym, że jak tylko ja czytam i nie mogę o tym pogadać z nikim, to na co mi to całe czytanie? I najgorsze jest to, że myślę o innych, no co za...  A co się kurwa robi na wakacjach, jeśli się nie czyta? 

boję się że ktoś to przeczyta i zacznie mnie oceniać. i będzie mówił, że trzeba sobie radzić w życiu, a nie narzekać

Skarżyć się nie wolno, bo zaraz, że użalasz się nad sobą, zamiast wziąć się w garść. I już, że narcyzm, że ekshibicjonizm. Masz zacisnąć żeby i  mówić, że wszystko jest wspaniale - dorośli ludzie sobie radzą z problemami. A jak już mówisz, że masz problem, to tylko pod warunkiem, że dałeś radę. Niby się nie oceniamy, niby że wszyscy zasługujemy na wszystko, co najlepsze, ale pod warunkiem, że jesteś piękny, młody, zdolny i zdrowy. I jak być tą piękną i wiecznie młodą. Kijek motywacyjny, że musisz się rozwijać, iść do przodu, bo jak nie, to stoisz w miejscu. Nie wolno nie wiedzieć. Nie wolno nie uśmiechać się. Nie wolno mówić o tym, co tak naprawdę czujesz. Nie wolno nie mieć planu. Nie wolno nie wychodzić z domu i nie wolno mówić, że sobie nie radzisz. Nie wolno nie mieć prawa jazdy. Za to można wyżyć się na innych. Stąd w internecie aż huczy, że ta za gruba, za brzydka, że ma cellulit, że co to za kiecka. Teoretycznie masz prawo do błędów, ale ja nie wiem, kiedy szefowa wrzeszczy, bo pismo jest napisane nie ta czcionką, co trzeba. Boję się. I czuję złość, kiedy widzę te uśmiechnięte twarze w TV, tam zawsze wszystko jest ok, jak w Stanach. Jest sukces, jest cool. Złoszczę się, że nie radzę sobie tak, jak moja koleżanka, która jest piękna, ma piękne dzieci i pięknego męża i dom. Albo ten kolega, o, mądry, zabawny, seksowny;  uwielbiam go tak, że bardziej się już nie da i nawet boję się o tym myśleć, że w innej rzeczywistości mógłby być... ale nie jest. A nie radzę sobie, bo zawsze się bałam że sobie nie poradzę, że się nie nadaję. Że nikt mnie nie lubi. Niczego nie umiem. Czuję, że nie wolno mi być dla siebie dobrą, tylko muszę od siebie wymagać. Autoagresja high level. Poczucie winy, że marnuję swoje życie, czas, zdolności. Nie zrobiłam niczego "wielkiego" w życiu. Dzięki terapii wiem, ze nie jestem najgorszym człowiekiem świata. Że 

nie da się na dłuższą metę znieść tego, że trzeba cały czas być fajnym

Siedziałam sama w domu. Co zrobić z sobą, co zrobić z całym tym czasem? Biegać, kulać sushi, grać w WarCrafta, medytować? Trochę pomagały kasztanki, tiki taki i malaga. I telewizor. Zaczęłam pisać "zamiast". Teraz w kółko myślę o pisaniu. I zawsze mam jedną książkę pod biurkiem. Nasłuchuję, czy nie idzie szef. I piszę. Bo to uzależnienie jest chorobą, nie książkoholizm, czy hazard, ale można się uzależnić od różnych rzeczy, jak się ma w sobie dziurę. Znajdź kurwa różnicę. Od wszystkiego można się uzależnić. I jeszcze jak ci  wszyscy mówią: no zabaw się, nie bądź takim sztywniakiem, taki smutny człowiek z ciebie, jak będziesz umierać, to nie powiesz żyłem zgodnie z zasadami, tylko żyłem. Bo trzeba żyć intensywnie, a nie opierdalać się. Musisz zdążyć odnieść sukces zawodowy, zdobyć wykształcenie, zdobyć idealnego partnera, założyć rodzinę, kupić mieszkanie, wychować dziecko, kupić samochód, założyć własną firmę, założyć bloga, napisać książkę, grać w tenisa, jeździć na nartach, skakać na banji, pojechać do Azji, wiedzieć kto dostał Nobla z literatury, przeczytać to, co napisał ten, co dostał Nobla, znać minimum jeden język obcy, zrobić remont, pójść na drugie studia.

a wrzątek działa i leczy nie tylko złamane serca

Ponoć XXI wiek jest wiekiem depresji i uzależnień. Jak się nie jest uzależnionym, to się ma depresję, a żeby nie mieć depresji, trzeba się uzależnić. Może powinnam zacząć pić. Wtedy wszystko jest o wiele prostsze. Jeden kieliszek i od razu robi się weselej. Żeby tylko nie musieć myśleć i nie musieć czuć. Jakby nie było jutra.

i w życiu nie jest tak, jak w amerykańskich filmach.

Metryczka:
Gatunek: powieść obyczajowo-autobiograficzna

Główny bohater: Krystyna

Miejsce akcji: Polska

Czas akcji: współcześnie
Ilość stron: 352

Moja ocena: 6/6

Małgorzata Halber, Najgorszy człowiek na świecie, Wyd. Znak, 2015

Książka bierze udział w wyzwaniu Grunt to okładka