Nigdy nie odkładaj na jutro książki, którą możesz przeczytać dzisiaj

Ostatnio czytałam Wołanie kukułki i przeglądając opinie o tej książce zauważyłam, że często rozpoczynają się one od sformułowania: nie czytałam/em Harry'ego Pottera, ale... Względnie: twórczyni Harry'ego Pottera napisała kryminał - ciekawe, co z tego wyniknie. Niestety trudno będzie Joanne Rowling uniknąć porównań z bestsellerowym cyklem o czarodzieju i stąd też pewnie pomysły, by pisać pod pseudonimem. Osobiście uważam, że nie ma się czym chwalić, że nie czytało się dobrej literatury (a taką jest Harry Potter) - a są tacy, co właśnie to czynią i chciałoby się tu powiedzieć  "nie wiecie co czynicie".  Trochę mnie to boli. Nie o tym jednak chciałam pisać. Chodzi mi o to, jak często kierujemy się uprzedzeniami i stereotypami - także przy wyborze lektur. Myślimy sobie: to nie moja bajka, to nie dla mnie, to tylko dla dzieci/młodzieży/kobiet, to mnie nie interesuje, to dla mnie za trudne, etc. Bywa, że nawet kiedy daną pozycję czytają i zachwycają się wszyscy wokół - w nas rośnie opór, że nie, bo nie. Szum wokół czegoś może bardziej odstręczać, niż zachęcać. Na mnie marketingowe hasła "musisz to przeczytać" (musisz to mieć) działają dokładnie odwrotnie. Są też tacy, którzy w ogóle nie kierują się w doborze lektur modami i listami must-read. Rzecz jasna nie mamy żadnego obowiązku czytać książki nawet gdy jest klasykiem lub bestsellerem, ale w przypadku książek znanych i lubianych narasta potem jakiś dyskomfort: wszyscy to już znają, a ja nie. Presja rośnie. W końcu przełamujemy się, sięgamy i... no właśnie - przeważnie podzielamy ogólne zachwyty i żałujemy, że tak długo się opieraliśmy. Ja przypominam sobie kilka świetnych książek z którymi tak miałam: 

Ania z Zielonego Wzgórza - która dziewczynka nie zachwyca się Anią i nie chciałaby być taka, jak ona? Ja przez długi czas broniłam się przed lekturą książek Lucy Maud Montgomery, chyba tylko z czystej przekory, bo nie umiem sobie przypomnieć żadnego innego powodu. Wreszcie się skusiłam i oczywiście totalnie się zakochałam, pochłonęłam wszystkie książki z tego cyklu. 

Przeminęło z wiatrem - zyskało sobie miano romansu wszechczasów, wzmocnionego w dodatku legendarnym już filmem z hollywoodzkimi przedwojennymi gwiazdami: Vivien Leigh i Clarkiem Gable. Kompletnie mnie to nie ruszało. Po przeczytaniu byłam jednak długo pod wrażeniem stworzonego przez autorkę obrazu amerykańskiego południa i szukałam książek w podobnym klimacie - na ogół nieskutecznie. 

Millenium - po trylogię Stiega Larssona sięgnęłam kiedy minęła już pierwsza i druga fala jej popularności. Trwało to tak długo, bo do niedawna w ogóle nie czytywałam kryminałów, omijałam ten gatunek, jako co do zasady coś gorszego. Millenium było chyba pierwszym, albo jednym z pierwszych moich kryminałów i to ono przekonało mnie, że mogą być one również całkiem dobrą literaturą. 

Służące - w tym przypadku odstręczał mnie już sam tytuł: powieść o służących (pomocach domowych), a w dodatku o segregacji rasowej? O nie, to nie moje klimaty. Rzecz jasna byłam nią oczarowana, peany na jej ten temat są jak najbardziej uzasadnione. To jedna z najlepszych powieści, jakie czytałam, mam do niej dziś duży sentyment. 

Igrzyska śmierci - kultowa już dystopia dla młodzieży specjalnie mnie nie pociągała, bo wydawało mi się, że skoro nie jestem już nastolatką, to do mnie nie trafi (zapomniałam o tym, że Harry'ego Pottera też czytałam będąc już po 18-tce ;) - tymczasem powieść przypomniała mi najlepsze lata, gdy czytając kompletnie zapominałam o rzeczywistości. 

Poza tym to, co napisałam mogłoby się odnosić do wszystkich książek z gatunku fantastyki, za którym nigdy nie przepadałam, a do którego teraz się powoli przekonuję. Mogłabym dorzucić tu też Grę o tron, ale tu mój refleks był spóźniony nie tyle dlatego, że miałam jakieś uprzedzenia do tej książki, ale po prostu dlatego, że dosyć późno dowiedziałam się w ogóle o jej istnieniu. 

Nie warto się uprzedzać, dobrze jest próbować i eksperymentować, wychodzić poza własne utrwalone gusta, zwłaszcza że w przypadku czytania książek to przecież nie boli i niczym nie grozi. A Wy jak macie - jakie książki wywarły na Was wrażenie, mimo, że początkowo nawet nie zamierzaliście ich czytać?