Październik tuż tuż

Dziś odpust, bo jutro św. Michała (a w zasadzie Gabriela i Rafała też). W nocy obudził mnie straszliwy koncert w rurach (i dzwonek domofonu o czwartej nad ranem). Żarty się skończyły, to już naprawdę jesień. Wrzesień to był u mnie kiepski miesiąc pod względem czytelniczym, choć plany miałam wieeelkie. Okazało się, że kolejne weekendy obfitowały w różne "gry i zabawy" i po prostu nie było czasu, ani nastroju na lekturę. Przeczytałam wyjątkowo mało, a to co przeczytałam wcale nie było tym, co naprawdę chciałam przeczytać i było jakoś mało inspirujące (z wyjątkiem Września i Grandu), tak że i z pisaniem recenzji było (i jest) krucho. W październiku muszę koniecznie nadrobić co nieco lektur, które odłożyłam. Powstrzymałam się też z kupowaniem książek, głównie dlatego, że mój budżet lekko nadwerężyły wydatki na siatkarski mundial. Ale teraz wiem, że warto było. Książki nie uciekną, a czego się nie przeżyło - tak. Z tego tytułu żałuję, że nie mogłam pojechać na spotkanie blogerów w Agorze, o którym obszernie pisało na swoich blogach kilka osób - cóż, dla mnie był to niemożliwy termin :/ 

Z nabytków mogę pochwalić się więc tylko ebookami (z ostatnich 2 miesięcy) - wśród jest opasła Historia XIX wieku oraz Niewidoma Contessa:

 A co ciekawego z październikowych nowości znalazłam dla siebie ?

Najbardziej oczekiwaną książką października (a kto wie, czy nie roku) są oczywiście nagrodzeni zeszłorocznym Bookerem Luminarze. W polskim tłumaczeniu Wszystko, co lśni:  Lata 60. XIX wieku, Nowa Zelandia. Na wyspie wybucha gorączka złota. Szkot Walter Moody to jeden z tych śmiałków, którzy przybywają do miasta Hokitika skuszeni wizją bogactwa. Tuż po zejściu na ląd jest świadkiem dziwnego zgromadzenia. Dwunastu mężczyzn spotyka się w tajemnicy w palarni jednego z hoteli, by przedyskutować sprawę serii niewyjaśnionych zdarzeń.

 Lewa strona życia Lisy Genovy mnie zachwyciła, dlatego na pewno przeczytam kolejną książkę tej autorki (choć przyznaję, że tytuł rodem z telenoweli mnie raczej odstręcza). Jak to jest kiedy synek nigdy nie patrzy Ci w oczy? Jeśli nie przytula się tak jak inne dzieci, i nieprzytomnie krzyczy, kiedy chcesz aby już wracał do domu i zszedł z huśtawki? Jak to jest kiedy tracisz dziecko?

Cesarzowa nocy to druga część opowieści Ewy Stachniak o Katarzynie Wielkiej. Pierwsza część była całkiem niezła, a recenzowałam ją TU. Jako caryca szybko nauczyła się ukrywać wszystkie radości i smutki, bo każda słabość mogła zostać wykorzystana przez przeciwników w politycznej grze. Mimo to Katarzyna pozostała kobietą z krwi i kości, pełną zwyczajnych trosk, marzeń i namiętności. Jak udawało jej się dokonać trudnych wyborów pomiędzy głosem serca a racją stanu? Czy władza i korona były dla niej ważniejsze niż rodzina i miłość?

Po cichu nadeszła książka, której polska premiera wyjątkowo mnie cieszy (hurra), bo już dawno na nią czekałam - to nowa powieść Sarah Dunant o Borgiach. Tym ciekawiej, że na jej wydanie zdecydowało się Black Publishing: W 1492 roku Rodrigo Borgia zostaje papieżem i jako Aleksander VI musi się zmierzyć z potężnymi wrogami. Jest Hiszpanem w mieście Włochów, gdzie walkę o władzę prowadzi się za pomocą spisków, przekupstwa i zbrodni.

Staram się czytać wszystkie książki Gortnera, choć nie wszystkie wychodzą mu równie dobrze, jak chociażby Wyznania Katarzyny Medycejskiej. Tu znowu wracamy do dynastii Tudorów. Pajęczyna kłamstw i podwójni agenci na dworze Tudorów. Gra, w której stawką jest korona… albo śmierć. Trzymająca w napięciu opowieść o bezwzględnej walce dwóch sióstr o tron oraz o spisku, który dopomógł Elżbiecie Wielkiej sięgnąć po koronę – choć mógł zaprowadzić ją prosto na szafot.

Wydawnictwo Poznańskie serwuje coraz ciekawszą ofertę, a teraz startuje jeszcze z nową oficyną Czwarta Strona. Tu od tego wydawnictwa nowa historia starożytnego Rzymu. Autor w barwny i bardzo przy­stępny sposób opisuje okres od założenia Rzymu w VIII wieku przed naszą erą, po kres rządów Justyniana w VI wieku naszej ery. Oferuje czytelnikowi odmienny punkt widze­nia na Rzymian i cywilizację, którą stworzyli. Skupia się na kluczowych dla Rzymian wartościach społecznych i moralnych i przez nie, jak przez soczewkę, przybliża nam starożytną wizję świata. W książce historia polityczna i mili­tarna przeplata się z opowieściami o życiu codziennym, religii i kulturze starożytnych Rzymian.

To właśnie jedna z pierwszych książek, wydawanych przez Czwartą Stronę:

Książka, która pokochali wielbiciele Jane Austen i serialu Downton Abbey (ojej, znowu). Pięknie osadzona w realiach XIX - wiecznej Anglii opowieść o sile marzeń i łamaniu konwenansów. Zapraszamy do dworku Longbourn na spotkanie z Elizabeth, Jane, panem Darcym. Postaci znane z kart "Dumy i uprzedzenia" są jednak tylko tłem dla nowej historii. Głównymi bohaterami są tutaj władcza, aczkolwiek wyrozumiała gospodyni ­ pani Hill, chodząca z głową w chmurach pokojówka Sara oraz tajemniczy służący James, którego pojawienie się w Longbourn diametralnie zmienia życie dziewczyny.

Nowa powieść Olgi Tokarczuk to prawdziwe opasłe tomisko, na jesienne wieczory. Nie czytałam jeszcze nic tej autorki, ale Księgi Jakubowe mnie bardzo kuszą i zachęcają. Odwiedzamy szlacheckie dwory, katolickie plebanie i żydowskie domostwa, rozmodlone i zanurzone w lekturze tajemniczych pism. Na oczach czytelników pisarka tka obraz dawnej Polski, w której egzystowały obok siebie chrześcijaństwo, judaizm, a także islam.
Księgi Jakubowe to nie tylko powieść o przeszłości. Można ją czytać również jako refleksyjne, momentami mistyczne dzieło o samej historii, jej zakrętach i trybach, które decydują o losach całych narodów. To właśnie w połowie XVIII wieku, u progu Oświecenia i przed rozbiorami, wybitna pisarka poszukuje odpowiedzi na pytania o dzisiejszy kształt naszej części Europy.

Również Isabel Allende wydaje u nas nową powieść, w dodatku kryminał - pierwszy w jej karierze. Najwyraźniej kryminały są teraz najbardziej poczytnymi książkami, skoro biorą się za nie znani i cenieni już pisarze... Akcja powieści toczy się w Kaliforni, w 2012 roku. Sześćdziesięcioczteroletni mężczyzna i piątka nastolatków mieszkających w różnych częściach świata grają przez Internet w „Rippera”, grę fabularną, w której poszukują tajemniczego mordercy, tytułowego Kuby Rozpruwacza. Łączy ich fascynacja ciemną stroną natury ludzkiej.

W tej serii Maciej Jastrzębski pisał już o Rosji, teraz przenosi się do Gruzji. Gruzją jest zafascynowany mój przyjaciel i mnie powoli się to udziela, choć nigdy w tym kraju nie byłam, a po lekturze książki państwa Mellerów miałam o Gruzji mieszane uczucia. Może pewne podobieństwo losów jest jednym z powodów, dla których Gruzini mają tak wiele sympatii dla Polaków? Jednak my sami niewiele wiemy o Gruzji i Gruzinach. Warto to zmienić, zwłaszcza, że ten kaukaski kraj staje się coraz popularniejszym celem wakacyjnych wyjazdów. A przecież wstyd nie znać zwyczajów, jakie panują w domu gospodarza...


Jak widać książki historyczne zdecydowanie wiodą prym. Coś czuję, że w październiku zaszaleję, bo Wszystko co lśni muszę mieć, a poza tym wielkimi krokami zbliżają się Targi Książki w Krakowie.

Co mnie inspirowało w tym miesiącu poza książkami:

- siatkówka, siatkówka i jeszcze raz siatkówka - wreszcie Polacy zjednoczeni sukcesem, a nie martyrologią, aferami, czy jakąś klęską, 

- chodzi za mną niedawny artykuł Zwierza popkulturalnego pt. Do not go gentle czyli o tym, że nie jesteście za starzy. Zwierza wszyscy znają i czytają, więc na pewno rekomendować nie muszę, ale gdyby komuś umknęło... Tak, to prawda, że człowiek lubi się bawić i to w każdym wieku, nie tylko będąc młodym (koncepcja homo ludens), więc kiedy zastanawiamy się czy wypada, bo jesteśmy już przecież tacy poważni i tacy dorośli, to robi się bardzo smutno... Strasznie podobało mi się to zdanie Zwierza: Nikt nam nie wynagrodzi czasu spędzonego na udawaniu, ze jesteśmy kimś innym niż się czujemy. Howk!
- odkryłam nowy portal w stylu Pinteresta We heart it - więcej twórczości własnej, jak w Instagramie; przyznaję, że z Instagrama też zaczęłam korzystać, ale dla własnych potrzeb, a nie po to, by publikować selfies
- a jeśli ktoś dotarł do końca tego wpisu to dzielę się odrobiną jesiennej melancholii (i byle jej było jednak jak najmniej)