This is Volleyball czyli euforia w Spodku

Fot. PAP/Bartłomiej Zborowski

Co tu dodać do wszystkich tytułów w prasie i internecie. Orły rozdziobały kanarki. Polska Mistrzem Świata, a ja miałam weekend zaiste bogaty we wrażenia. Półfinał oglądałam z przyjaciółmi w pubie, w Brennej - prawie jak w strefie kibica. Z jednej strony strasznie się stresowałam, bo bardzo bardzo chciałam, żeby Polska zagrała w finale, a z drugiej byłam święcie przekonana, że tak będzie. W ogóle nie dopuszczałam do siebie innej myśli. No, a kiedy wygraliśmy i było już wiadomo, że idę na mecz Polska-Brazylia, byłam pijana ze szczęścia. 

Finał, moi drodzy, to finał. Nawet gdyby nasi przegrali, wybaczyłabym. Ale wiedziałam, że tak się nie stanie... nie było takiej opcji ;) Nawet pierwszy, przegrany set nie zachwiał mojej pewności. Ogłuchłam i ochrypłam, były nerwy, i była euforia. Walczyliśmy o każdy punkt - nie tylko drużyna, ale kibice też, wierzcie mi. Choć przyznaję, że na Brazylijczykach to nie robiło wrażenia, nie dawali się skubańcy, zwycięstwo trzeba było im wyrwać. A mecz na przewagi to nerwówka...

Po prostu słów mi brak, żeby opisać to, co działo się wczoraj w Spodku. Takie mistrzostwa są jedne, taki wieczór zdarza się raz w życiu (no może kilka razy). Mogę napisać tylko: DZIĘKUJEMY. Polacy grali niesamowicie w każdym meczu. Wlazły i Winiarski przeszli samych siebie, więc to, że żegnają się z reprezentacją naprawdę mnie smuci. Ale dziękuję nie tylko siatkarzom, ale i wspaniałemu Stephanowi Antidze! Niesamowite jest jego opanowanie, klasa i umiejętność pracy z ludźmi, którzy przecież jeszcze niedawno byli jego kolegami z boiska. 

Brazylijczycy mieli ponure miny, ale fajne było to, że z Polakami cieszyli się ze swojego medalu Niemcy, choć przecież przegrali z nami :)

Wreszcie Polska jest zjednoczona przez sukces i przez pozytywne emocje!