Fall in love if convenient. If inconvenient, fall in love anyway.

Życie uczuciowe Sherlocka Holmesa. Dla czytelników i widzów twardy orzech do zgryzienia. Sherlock w Kanonie jest jak starszy pan, który już jest „ponad te rzeczy”, stąd może wzięły się te jego przedstawienia jako mężczyzny posuniętego w latach. To – moim zdaniem – jest minus wersji literackiej. Bo ludzi, nawet bardziej od zbrodni ekscytuje miłość i seks - bez nich utwór jest jak potrawa bez przypraw, a u Conan Doyle'a ich brakuje. Wystarczy nawet ich mały dodatek i robi się bardziej interesująco. Czy ktoś, oglądając Sherlocka tak naprawdę ekscytuje się jeszcze śledztwami prowadzonymi przez detektywa? Oczywiście że nie – ważniejsze jest to co łączy Sherlocka z Watsonem, Mycroftem, Molly czy Moriartym. 

W Kanonie kobiet w zasadzie Holmes nie zauważa i przyznaje, że na nimi nie przepada (choć zawsze odnosi się do nich po rycersku), a ilość czasu, jaką ten bohater spędza z innymi mężczyznami faktycznie może dawać do myślenia. Jestem jednak przekonana, że sir Arthur nie chciał sugerować nic zdrożnego. Detektyw nie mógł mieć skłonności homoseksualnych, bo pamiętać trzeba, że za czasów Conan Doyle, było to w Wielkiej Brytanii karalne. Dość wspomnieć Oscara Wilde'a. Pisarz na pewno nie obdarzyłby swojej postaci, takimi inklinacjami, a postać ta nie zyskałaby takiej popularności, gdyby je posiadała. Nic nie wskazuje na to, by Sherlock pałał do Watsona jakimś uczuciem. Kobiety z kolei są przedstawiane przez Conan Doyle'a zgodnie z wiktoriańskim wzorcem: to istoty słabe, zależne od mężczyzny, kierujące się emocjami, które w trudniejszych momentach życiowych mdleją lub histeryzują. Trzeba je chronić i się nimi opiekować, więc nic dziwnego, że ktoś taki nie mógłby być partnerką dla geniusza. Taki ogląd kobiet był zgodny zresztą z przekonaniami pisarza, który był antysufrażystą. Wreszcie, w czasach wiktoriańskich, a także edwardiańskich, seks był tematem tabu, więc trudno oczekiwać, by jakikolwiek bohater tamtej epoki posiadał rozbudowane życie erotyczne. Zatem Sherlock jest aseksualny i poślubiony swojej pracy: wszystkie uczucia, a zwłaszcza to jedno, sprzeciwiały się jego chłodnemu, skrupulatnemu i zachwycająco wyważonemu umysłowi. (…) Holmes był najdoskonalej rozumującą i obserwującą maszyną, jaką ten świat kiedykolwiek widział, jako kochanek jednak postawiłby się w niezręcznej sytuacji. Nigdy nie mówił o sentymentach inaczej, jak szyderczo i drwiąco. Były one zachwycającym, znakomitym narzędziem dla obserwatora, odzierającym z zasłon ludzkie motywy i czyny. Jednak dla tego wykwalifikowanego człowieka rozumu dopuszczenie takich niepokojów do jego własnego, delikatnego i akuratnego usposobienia oznaczałoby skalanie go czynnikiem rozpraszającym, który mógłby poddać w wątpliwość wszystkie jego przemyślenia. Ziarenka piasku w delikatnym instrumencie lub rysa na jednej z jego osobistych lup nie przeszkadzałyby bardziej, niż silne uczucia u człowieka z jego osobowością (Skandal w Bohemii)

W naszych czasach, opętanych seksem to by nie przeszło i dlatego twórcy serialu troszeczkę ubarwili postać Sherlocka. Widać to zwłaszcza w trzecim sezonie, gdzie górę biorą wątki obyczajowe, a ważniejsi od zagadek kryminalnych stają się główni bohaterowie. Serialowy Sherlock – wbrew swojej dewizie – jest niezwykle emocjonalny. Niby zimny i sarkastyczny, ale przecież raz po raz okazuje różne uczucia. Na przykładzie twarzy Benedicta można by przeprowadzać ćwiczenia z rozpoznawania [wszelakich] stanów emocjonalnych. Plus byłby to niezły materiał dla akademii uwodzenia. Sherlock swoim sposobem bycia flirtuje z całym otoczeniem – kobietami i mężczyznami. Te puszczanie oczka, te powłóczyste spojrzenia, znaczące uśmieszki, uniesione brwi... Nie wspomnę już o tym, że jak patrzę na Sherlocka, tłucze mi się po głowie tekst, że dobrze skrojony garnitur jest u mężczyzny tym, czym u kobiety seksowna bielizna... A sms-owy "dialog" Irene Adler z Sherlockiem łamie serce... Zaiste w tym serialu zrobiono wszystko, żeby zrobić z Sherlocka symbol seksu i pozostaje mi tylko zastanawiać czyja w tym większa zasługa: scenarzystów, czy lorda Cumberbatcha. 

Co łączy Sherlocka z Watsonem? To arcydziwna sprawa, już w książce, a co dopiero w filmie, bo Watson jest tak zwyczajny, taki niepozorny, ciapowaty – nie ma w sobie nic z żołnierza, ani nic, co by go wyróżniało - a mimo to Sherlock jest do niego bardzo przywiązany. W książce jest przynajmniej "kronikarzem" detektywa. Być może więcej światła rzuciłaby na to przeszłość Sherlocka, to co było, zanim wprowadził się na Baker Street. Może dowiemy się czegoś na ten temat w kolejnych odcinkach. Anyway, Sherlock darzy Watsona przyjaźnią, ale jest to tylko przyjaźń, natomiast można dywagować, czy aby Watson nie czuje do Sherlocka czegoś więcej. Jest zazdrosny o Irene, przeżywa 2 lata żałoby po 'śmierci” przyjaciela... To Watson ma skłonności homo, ale wie, że nie ma u Sherlocka szans, więc żeni się z Mary. Taka była moja teoria, która legła w gruzach w Znaku trojga. Aluzje były liczne i nadto oczywiste. Uznałam, że twórcy serialu pojechali po bandzie, idąc zapewne tropem widzów, od dawna uważających Sherlocka i Watsona za parę... Wreszcie sprawa osiągnęła apogeum w Ostatnim ukłonie, gdzie wszystkich w absolutną konsternację wprawiła wieść, że Sherlock ma dziewczynę. Watson jest tu przedstawicielem widzów. Jest tak zszokowany, że nic do niego nie dociera - jak wszyscy przed telewizorami ;) Brak mi słów, żeby wyrazić jak genialnie została pomyślana i zrobiona ta scena. Drugą szokującą zmianą jest w tym odcinku pokazanie Watsona jako prawdziwie twardego faceta – oh, czy Watson nie mógł być taki od samego początku??? Taki Watson podoba mi się zdecydowanie bardziej, niż Watson udający lekarza.

Krótko mówiąc: w Sherlocku nie sposób się nie zakochać.