451⁰ Fahrenheita - cz. 2

źr: Buzzfeed.com

Kilka wpisów wstecz napisałam, że w zasadzie nie obchodzi mnie to, czy przeciętny Polak będzie czytać, czy też nie - to jego sprawa. Po przeczytaniu 451⁰ Fahrenheita zmieniam zdanie. W dyskusjach o tym, czy zachęcać do czytania, czy też zostawić sprawy własnemu biegowi, zawsze pada argument, że przecież fakt, iż ktoś nie czyta nie znaczy wcale, że jest gorszy, że [może] ma jakieś inne ciekawe zajęcia, a mądrości nauczyło go życie… A jeśli nie? Postawienie przeciwnej tezy byłoby dosyć prowokujące, sprzeczne z polityczną poprawnością. W dzisiejszym świecie lubimy myśleć, że wszyscy jesteśmy równi, że nikt nie jest gorszy od kogoś drugiego, nawet jeśli nie dostaje mu urody, zdrowia, inteligencji, itp. A przecież, czyż stawanie się bardziej otwartym, wrażliwym, refleksyjnym nie sprawia, że jesteśmy lepsi od kogoś, kto tych przymiotów nie posiada? Jasne, czytanie nie zastąpi życia, ale może pozwoli komuś stać się mądrzejszym PRZED, zamiast PO fakcie? A czy mądry nie ma powodu, by czuć się lepszym od głupiego (głupiego na własne życzenie)? A ile czynności, rozrywek jest bardziej rozwijających od czytania?  Wreszcie czy teza o powszechnej równości nie zalatuje przypadkiem Marksem i Leninem i nie jest powszechną iluzją? Wszyscy musimy być podobni jeden do drugiego. Wszyscy nie rodzą się wolni i równi, jak Konstytucja powiada, lecz każdego trzeba uczynić równym. Każdy człowiek – wizerunkiem innego człowieka. Wtedy wszyscy są szczęśliwi, bo nie ma gór, by się przed nimi zginać ze strachem. Czy przypadkiem ci, którzy cierpią na umysłowe lenistwo nie chcą ściągnąć innych w dół, bo rzeczywiście czują się gorsi?

Nie chcę, byśmy do cna zgłupieli, siedząc tylko przed komputerami i Internetem. W powieści Bradbury’ego ludzie zamienili się w szarą, bezmyślną masę, kukły, które nie potrafią już nawet ze sobą rozmawiać. Czy chcemy, żeby tak wyglądał świat, w którym żyją nasze dzieci? Jeśli nie, powinniśmy namawiać do czytania, czytać dzieciom, kreować trendy, czuć się dumni z tego, że czytamy, zamiast tłumaczyć się tym, którzy co chwilę udowadniają nam, że nie ma powodu, byśmy czuli się lepsi od nieczytającej części społeczeństwa (choć przecież czytający niczego takiego nie sugerują).

Tak się złożyło, że w moim mocno już przestarzałym odbiorniku telewizyjnym niedawno zaczęłam oglądać wszystko na różowo... Choć to mocno optymistyczny obraz, jednak ta kropla dopełniła czary i zmobilizowała mnie do rozejrzenia się za nowym egzemplarzem. Zwłaszcza, że trwała olimpiada, zbliża się wielkimi krokami premiera czwartego sezonu Gry o tron, a za trzy miesiące Mundial. Świat telewizji cyfrowej, kryształowo wyraźnych sportowych relacji, filmów 3D oraz smart-TV stanął wreszcie przede mną otworem... Ze zdumieniem stwierdziłam, że oglądanie telewizji może być przyjemnością, a telewizja czymś więcej, niż tylko gadającym pudłem. To swoiste doświadczenie estetyczne. Chyba nie jestem w stanie zrezygnować z tej rozrywki, choć lektura 451⁰ Fahrenheita, wzbudziła we mnie spore poczucie dyskomfortu tyczące się spędzania czasu przed ekranem telewizora... Ciągle mam w głowie te "telewizyjne ściany". Będę o tym pamiętać i dyscyplinować się, gdyby kiedykolwiek przyszło mi do głowy, że oglądanie ruszających się obrazków jest lepsze niż czytanie książek. 

Taka mała książeczka, a tak wiele można z niej wyczytać...