Problemy blogera książkowego

Szafiarki mają więcej (wejść, kasy, fanów), a książkowi to frajerzy. Wydawnictwa robią blogerom łaskę, że podsyłają książki do recenzji, a w ogóle to blog książkowy zakłada się po to, by wyłudzać darmowe egzemplarze książek. Problemy blogera książkowego, zdiagnozowane przez Janka. Taki obraz blogerów książkowych wyłania się zresztą z opublikowanego niedawno w Wyborczej artykułu pt. Reckę napisałaś miodzio, co wywołało żywy odzew na wielu blogach. Sama mam mieszane uczucia odnośnie tego artykułu. Rzeczywiście, sporo w nim przekłamań,  z drugiej strony media mainstreamowe zauważyły wreszcie, że istnieje coś takiego jak blogi książkowe. Czy cieszyć się z tego, czy frustrować z powodu niezbyt pochlebnego obrazka, jaki namalowała autorka? Oto problemy pierwszego świata. Prześwietną replikę zresztą na tekst pani Mileny opublikowała Elenoir. Pośmiałam się, pozazdrościłam komediowego talentu i myślałam, że na tym koniec.

Przyznaję, że mnie boli czasem to, że choć swojego bloga prowadzę ładnych kilka lat i robię to najlepiej, jak potrafię, to jakoś statystyki nie powalają. I rzeczywiście, z reguły recenzje, które piszę - czyli teksty merytoryczne - cieszą się mniejszym zainteresowaniem, niż stosiki i posty okołoksiążkowe. Trudno, choć gdyby było inaczej, miałabym większą satysfakcję i poczucie, że robię coś, co ma sens oraz motywację, żeby to ciągnąć. Ale nie widzę powodu, dlaczego książkowi blogerzy znani i lubiani, mieliby się skarżyć - no chyba, że naprawdę ma się ambicje bycia drugim Kominkiem, zarabianie na blogu i zostanie celebrytą. To rzeczywiście - z naszego poletka się tego nie da skroić. Z pisania coraz trudniej wyżyć, to i z czytania tym bardziej...  

Źródło

Tak luźno sobie dywagowałam i nie sądziłam, że będzie z tego jakiś post, ale nie wytrzymałam, kiedy przeczytałam odpowiedź nań "znanej blogerki spoza sfery książkowej". Pani ta najwyraźniej uważa że jest wszechwiedząca,  stwierdzając co następuje: 

na swoim blogu zrecenzowałam zaledwie dwie książki, a i tak poziom tych recenzji przewyższa wiele blogów recenzenckich, więc to najlepiej świadczy o tym, że duża część Waszego światka jest skostniała i poszła w kierunku szafiar, które zrobią wszystko za barter. Jak się sami za siebie nie weźmiecie to ludzie dalej będą postrzegać całą blogosferę książkową jako niewartą czytania i uważać ją za siedlisko barterowych zachwalaczy słabych czytadeł.

Mało rzeczy (poza głupotą) wkurza mnie tak bardzo jak generalizowanie. Wrzucanie wszystkich do jednego wora i obwieszczanie: nie macie pomysłu na inną formę promocji książki niż wyklepanie jej recenzji sztywnej jak tekst z Wikipedii. Bardzo jestem ciekawa ile blogów książkowych czytuje owa blogerka, że formułuje tak autorytatywne sądy. Bo dla mnie to wygląda na bardzo irytujący przejaw tego, o czym pisał w prześmiewczym tonie Janek... Szkoda, że blogerka nie wychwyciła ironii - mało tego, uważa, że jak ktoś wziął post na serio, to oczywiście jest to winą jego autora, który nie potrafi pisać. Tudzież mała popularność bloga jest również winą autora, gdyż: O każdej, nawet najbardziej niszowej dziedzinie da się blogować ciekawie, wystarczy mieć do tego talent i pomysł. Czytaj: blogerzy książkowi (wszyscy, jak jeden mąż) tego talentu i pomysłu nie mają. Przypomina mi to antyfeministyczne poglądy różnych pań, którym udało się zrobić karierę czy pieniądze, i teraz, z wyżyn swoich stwierdzają, że dyskryminacji kobiet nie ma, tylko widocznie cała rzesza kobiet, którym się wiedzie gorzej, nie jest tak uzdolniona - i generalnie to same sobie są winne. Przed oczyma staje XIX wiek i dziki kapitalizm. Owszem, indywidualne predyspozycje są ważne, ale nie są one jedynymi czynnikami sukcesu - czasem talent i pomysł nie wystarczą. A poza tym ci mniej utalentowani też mają prawo żyć.

Cóż, niech żyje samokrytycyzm. Jak widać blogerom książkowym go nie brakuje, w przeciwieństwie do innych blogerów, którzy uważają, że pozjadali wszystkie rozumy tego świata.

Źródło

A tak na poważnie, to myślę sobie, że może czas pogodzić się z rzeczywistością i przestać jęczeć, że nikt nas nie zna, nie kocha i nie szanuje. I że nie zapraszają nas do Dzień Dobry TVN. Do czego to ma prowadzić, bo PR-u nam to na pewno nie poprawi. Czy naprawdę chcemy uchodzić za grupkę nawiedzonych frustratów, nie daj Boże jeszcze wstydzących się swojej pasji? Fakty są takie, że znacznie więcej ludzi interesuje się modą, podróżami, filmami, elektronicznymi gadżetami, sportem i różnymi innymi tematami "lifestajlowymi", niż literaturą. Taki jest trend i kijem Wisły nie zawrócimy. Ludzie, którzy czytają książki są w mniejszości, a nawet jeśli ktoś czyta, to niekoniecznie korzysta z blogów. Wystarczy, że się rozejrzę po moich czytających znajomych (bo o nieczytających nie wspominam) - nawet im do głowy nie przychodzi szukanie propozycji lektur na blogach. Tak, mojego bloga też nie czytają, nie interesuje ich to. Nie wiedzą, co na rynku wydawniczym piszczy, kto dostał Nike, a kto Bookera, po prostu idą do biblioteki i coś wypożyczają. Z półki "nowości", ale z reguły żadna to nowość, bo nowości trzeba rezerwować. Książek nie kupują, no chyba że jakiś słownik, albo przewodnik. Kiedy szukają lektur dla swoich pociech, też są zagubieni: nie przyjdzie im do głowy poszperać w necie, albo chociażby na Lubimy Czytać. Ot, statystyczny Polak (w średnim wieku, dodam). Blogerzy książkowi to nisza, to elita czytających. Powinniśmy się z tego cieszyć, a nie narzekać. Mamy fajne (i coraz bardziej oryginalne) hobby. Oprócz czytania jeszcze chcemy (i potrafimy) się na ten temat wypowiadać. Co z tego, że ktoś myśli, że bloguję tylko żeby otrzymywać darmowe książki (btw. ja darmowe książki, jakie dostałam mogę policzyć na palcach i to jednej ręki, ale nie wypłakuję z tego powodu oczu)? Niech sobie myśli. A jeśli na darmowych książkach nam nie zależy, to czemu narzekać, że się nie ma żadnych współprac? Jeśli robię coś z pasji, to w czym problem?  

Zastanówmy się, jakie są nasze cele, co chcemy osiągnąć pisząc swojego bloga. Czy zależy nam na polecaniu książek, na tym, by ludzie czytali więcej i lepiej, czy interesuje nas głównie, aby czytany był nasz blog. Czy naprawdę potrzebne nam są do szczęścia tysiące odsłon? Setki followersów? Czy musimy się tu pakować w jakiś wyścig szczurów? Czy może to instynktowne pragnienie akceptacji, czy raczej owczy pęd do sławy, pragnienie lansu?

Psy szczekają, karawana jedzie dalej. Proponuję robić swoje, jak kto umie najlepiej, a nie samobiczować się i jeszcze zachęcać do tego innych. Krytyczne spojrzenie jest dobre od czasu do czasu, ale poczucie własnej wartości też trzeba mieć. Mam wrażenie, że się powtarzam.