Ósme życie

Zaczyna się dobrze znaną legendą o pochodzeniu Gruzji: jak to Bóg rozdawał ludom ziemie, a kiedy już rozdał wszystko natknął się na odpoczywającego pod drzewem Gruzina i oddał mu ostatni kawałek - ten, który zachował dla siebie. Gruzja to piękny kraj, chciałabym tam pojechać. Wysokie, samotne góry, żyzne ziemie, ciepły klimat, ludzie pogodni i gościnni. To mogłaby więc być bardzo szczęśliwa historia. O rodzinie fabrykanta czekolady, któremu w początkach XX wieku bardzo dobrze się wiodło, urodziły mu się (z dwóch małżonek) cztery córki, w tym niepokorna, samodzielna Stazja i piękna Kristine. Stazja wyszła za mąż za porucznika armii rosyjskiej, Simona Jaszi, który ją zauroczył. Urodziła im się dwójka dzieci, Kostia i Kitty. To jednak nie jest szczęśliwa historia, bo rodzinie Jaszi przyszło żyć w naprawdę trudnych czasach. Przyszła rewolucja bolszewicka, terror stalinowski, II wojna światowa. To wszystko przewróciło świat Gruzinów do góry nogami, a ludzie, wtedy żyjący doświadczyli bardzo trudnych momentów. Nie sposób nie wzruszyć się, czytając o tym, co przydarzyło się Stazji i Kristinie oraz Kitty, a także innym ich krewnym. Odnosi się też wrażenie, że te złe fatum przynoszą mężczyźni: ciągle gdzieś na wojnie, nieobecni, poszukiwani przez tęskniące małżonki (albo i nie), albo też wszechmocni przywódcy, rządzący Związkiem Radzieckim, biorący sobie co tylko chcą, i siejący terror wśród Bogu ducha winnych mieszkańców.

Opowieść Nino Haratischwili  jest wyśmienicie skonstruowana: autorka gładko przechodzi przez kolejne wydarzenia, kreując prawdziwe, żywe postaci, nie zapominają też i o skrótowym nakreśleniu tła historycznego (czyniąc to w bardzo przystępnej formie), jak i stworzeniu atmosfery, w jakiej żyją nasi bohaterowie. Z jednej strony piękne krajobrazy, nieco egzotyczny klimat na przecięciu Europy i Azji, z drugiej panoszące się zło i brzydota, przynoszone głównie przez ludzi: tortury, przesłuchania, pobyt w łagrach, bezlitosne oblężenie Leningradu podczas II wojny światowej. Autorka potrafiła też oddać emocje, jakich doświadczają główni bohaterowie: wielkie miłości, ale także zawody, strach, czy pragnienie zemsty. Powieść rozpisana jest na kilka głosów (właściwie narratorka jest jedna, ale opowieść dotyczy równolegle kilku osób) i rozpięta praktycznie na cały kontynent, od kaukaskich ziem Gruzji, przez Moskwę i Leningrad aż do Pragi, Wiednia i Amsterdamu. Nie do końca tylko przemawiał do mnie wątek z tajemniczym przepisem na czekoladę do picia, która rzekomo miała przynosić nieszczęścia - nie widziałam powiązania, bo przecież wiadomo, że nieszczęścia, jakie dotknęły bohaterów książki były niezależne od nich i związane raczej z koniecznością dziejową. Tak czy inaczej jest to doskonała powieść, klasyczna w duchu (bez żadnych udziwnień i eksperymentów), kolejna też, która przychodzi do nas ze wschodu i czekam na drugą część sagi, podobnie jak czekam na kolejne części Silva rerum.

Metryczka:
Gatunek: powieść historyczna

Główny bohater: Stazja, Kostia, Kitty Jaszi

Miejsce akcji: Gruzja

Czas akcji: XX wiek

Ilość stron: 582

Moja ocena: 5,5/6

Nino Haratischwili, Ósme życie (dla Brilki), Wyd. Otwarte, 2016

Książka bierze udział w wyzwaniu Grunt to okładka i w Wyzwaniu bibliotecznym