W dół

Rodzina Courtlandów jedzie na wakacje w Góry Skaliste. Pewnego ranka ich nastoletnie dzieci, córka i syn, wychodzą pobiegać. Córka trenuje, bo jest wyczynową biegaczką. Z tej przebieżki nigdy nie wraca. Co się z nią stało, gdzie zniknęła? Wielotygodniowe poszukiwania nie dają rezultatu. Courtlandowie zostają w górach jeszcze cztery miesiące, podczas których oczywiście wcale nie zbliżają się do siebie. Na dodatek ich syn jest ranny. W końcu wyjeżdżają, rozdzielając się. Matka wraca do "normalnego życia", które oczywiście już nigdy nie będzie normalne. Wpada w depresję. Ojciec nie przestaje szukać.

Co dzieje się, kiedy znika dziecko, nawet nastoletnie? Utrata dziecka godzi w podstawową tkankę rodziny, wywołuje falę negatywnych uczuć, gniewu, żalu, obwiniania się. Szarpanie się z wieloma pytaniami, dręcząca niepewność, która dławi dzień po dniu i z którą trudno żyć. W dodatku zamiast trzymać się razem, każdy zamyka się w swoim cierpieniu. Bardzo często skutkiem tego jest rozpad rodziny. Właśnie ten proces pokazuje powieść Tima Johnsona. To nie do końca jest thriller, ale raczej - przez większą część fabuły - powieść obyczajowa, z elementami thrillera. Autor koncentruje się na pokazaniu odczuć rodziców zaginionej Caitlin oraz jej brata - tego, co dzieje się w nimi po feralnych wydarzeniach, jak sobie radzą (albo nie radzą), jak odbierają upływ czasu, a wraz z nim zmniejszającą się nadzieję na odnalezienie Caitlin - żywej lub martwej. 

Choć oczywiście dramat Coutlandów może poruszać, to w sensie literackim Johnson nie wnosi swoją powieścią niczego nowego do opowieści z motywem zaginionego dziecka. Przyznam, że niespecjalnie lubię takie zabiegi, jak zastosowane w tej książce: babranie się w emocjach, meandrowanie, opowiadanie właściwie o niczym, tam, gdzie oczekiwałabym akcji. We W dół ta akcja przez większość czasu bardzo się ślimaczy. Zgodnie z tytułem: schodzimy gdzieś w dół (descent) i to w sensie nie tyle dosłownym, co raczej metaforycznym, w czeluście ludzkiej duszy, także człowieka, który wyrządza innym zło. Nie przypadł mi do gustu styl, jakim operuje autor, obfitujący w liczne niedopowiedzenia, każący raczej domyślać się wielu rzeczy, grający na emocjach, nie podobały mi się drewniane dialogi. A na nazywanie powieści psychologicznej thrillerem mam już alergię. W dół nabiera tempa dopiero w końcówce, jak kula tocząca się w dół, jak lawina, zabierająca ze sobą wszystko po drodze. Ta końcówka jest bardzo dobra i wynagradza czytelnikowi nieco nudnawe 2/3 książki. Podobał mi się klimat, osadzenie akcji w górach, opisywanie surowego ich piękna, ciszy, spokoju, ale także grozy, jaka może w nich czyhać na niczego nieświadomego turystę. Także grozy, która wywodzi się od człowieka, a nie od obojętnej na ludzkie dramaty natury. 

Metryczka:
Gatunek: thriller psychologiczny

Główny bohater: rodzina Courtlandów

Miejsce akcji: Stany Zjednoczone

Czas akcji: współcześnie

Ilość stron: 400

Moja ocena: 4/6

Tim Johnson, W dół, Wyd. Marginesy, 2016

Książka bierze udział w Wyzwaniu bibliotecznym