Tramwaj nr 69

Źródło

Marzy mi się teraz taki "środek transportu" i czytanie w takich okolicznościach, jak na zamieszczonym obrazku (a co!), ale póki co jestem skazana na tramwaj (bez klimatyzacji). I nie, żebym robiła konkurencję Jankowi, ale jeździ teraz u mnie tramwaj nr 69.... A ilekroć wchodzę do tramwaju, mam ochotę popełnić wpis pt. Co ludzie czytają w środkach komunikacji publicznej. Bo jak się tak rozglądnąć, to można dojść do wniosku, że z tym naszym czytelnictwem nie jest wcale tak źle: rzecz jasna sporo osób bawi się telefonami, ale zawsze tych kilka się znajdzie, które czytają książki. Nic w sumie dziwnego - ja jadę do domu ok. pół godziny (głównie dlatego, że tramwaj się tak wlecze), więc w tym czasie można urwać paręnaście stronic.  Jest nawet taka strona na FB, gdzie dziewczyna robi wokół tego akcję - pyta ludzi co czytają i jakie są ich wrażenia z lektury. Ja nie miałabym śmiałości, żeby kogoś pytać, zresztą takie przerywanie komuś lektury wydaje mi się dosyć niegrzeczne. Ale zżera mnie ciekawość co też to Polacy czytają i zawsze staram się podejrzeć tytuł. Chyba, że ktoś czyta na czytniku, wtedy się nie da... To, co ludzie czytają, to niekoniecznie są jakieś harlequiny, czy niewymagające czytadła. Na przykład wczoraj pani miała książkę, która po formacie skojarzyła mi się z powieściami Carol Joyce Oates, wydawanymi w Rebisie - i bingo - to była Córka grabarza.  Często widuję kolejne tomy Gry o tron (panowie wożą różną fantastykę), różne powieści Stephena Kinga, ostatnio Pochłaniacza i Okularnika. Kiedyś widywałam jedną panią męczącą Bezcennego (męczącą, bo widziałam ją z tą książką przez kilka tygodni). Innego razu obok mnie siedziała pani z Miniaturzystką, a zaraz obok niej pani z najnowszą powieścią Umberto Eco, Temat na pierwszą stronę. Widuję też ostatnio chłopaka z Drachem. Zapamiętałam też osobę czytającą Głosy Pamano. Dziwię się trochę, że ludziom chce się taszczyć ze sobą takie grubaśne tomiska, ale przecież sama niedawno woziłam ze sobą Dallas'63 i Niewidzialną koronę.

Kiedy czytałam Uwikłanie (a trylogia o Szackim wydana w kioskowym formacie jest akurat bardzo "tramwajoprzyjazna") na przystanku przyuważyłam mężczyznę w średnim wieku z teczką. Z teczki wystawała jakaś książka - pewnie jakieś nudziarstwo, podręcznik elektroniki, czy coś w tym stylu - skojarzyło mi się. Za chwilę zobaczyłam, że pan wyciąga... Uwikłanie. Miałam ochotę mu tę książkę wyrwać z ręki, bo swój egzemplarz akurat zostawiłam w domu, a byłam okropnie ciekawa, co będzie dalej...

Sama nie zawsze wyciągam książkę w tramwaju, bo czasem jestem zbyt zmęczona, czasem wolę po prostu posiedzieć i nie myśleć o niczym, albo poobserwować współpasażerów. A Wy?