Złodziejki z XIX wieku

Dwie opasłe powieści, o których chcę dziś opowiedzieć, łączy nie tylko czas akcji, ale i wspólny wątek - złodziejek i to złodziejek nie lada, bo złodziejek tożsamości. Pierwszą z nich, jest Szept wiatru, Elizabeth Haran. Powieść, która zwróciła moją uwagę urokliwą okładką i akcją umiejscowioną w XIX wiecznej Australii. Z katastrofy statku u brzegów Wyspy Kangura ratują się tylko dwie dziewczyny. Jedna z nich jest bogatą i rozpieszczoną panną - to Amelia Divine (czyli Boska - sic!) - druga więźniarką, Sarą Jones, która na Wyspie Kangura ma odbyć resztę swojej kary. Traf chce, że Amelia doznaje urazu i amnezji, co Sara skwapliwie wykorzystuje, by się pod nią podszyć i zająć jej miejsce w domu niczego nie podejrzewającego wujostwa. Amelia trafia natomiast na farmę, gdzie musi opiekować się szóstką osieroconych przez matkę dzieci. Jak łatwo się domyślić, dla panienki z wyższych sfer, która miała całe swoje życie służące, nigdy nie musiała sprzątać, ani gotować, jest to ciężkie przeżycie...

Cóż, Szept wiatru jest czytadłem przez duże C. Jego fabuła opiera się na intrygach, jak z telenoweli - tyleż nieprawdopodobnych, co przewidywalnych. Mamy próbę przejęcia majątku, uwiedzenia, a nawet wrobienia kawalera w ciążę, mamy romans, a przede wszystkim nieustanne knucie dwóch kobiet, by do reszty zniszczyć życie "biednej Amelii". Nieprawdopodobna wydaje się zmiana osobowości tej ostatniej, jaka następuje wraz z utratą pamięci. Na początku książki, to Amelia jest tą "złą" - rozwydrzoną i egoistyczną pannicą, ale potem staje się ona dobrą i potulną dziewczyną, która potrafi zjednać sobie wszystkich wokoło, włącznie z przystojnym latarnikiem. Wybaczcie, ale jakim cudem? Z kolei Sara, skazana na karę więzienia nieproporcjonalną do przewinienia, jakie popełniła (o ile w ogóle je popełniła), staje się nemezis Amelii i stacza się coraz bardziej w otchłań zła. Zupełnie jej nie współczujemy, nasza sympatia całkowicie jest po stronie Amelii. Na domiar złego, Amelia ma jeszcze jednego wroga: inną kobietę, złą i złośliwą, która koniecznie chce odbić jej ukochanego, a czytelnik zastanawia się, jak to możliwe, że wszyscy znoszą tak cierpliwie tę wredną babę... Całość powieści sprawia wrażenie naiwnej bajki dla dorosłych: charaktery są czarno-białe, zło sprzysięga się przeciwko pięknej, lecz "odrobinę" egoistycznej księżniczce, tak, by poniosła ona nauczkę, lecz koniec końców dobro i sprawiedliwość triumfuje. Oczywiście ta sprawiedliwość dziwnym trafem jest po stronie pięknej i bogatej, a Sara zastanawia się, jak to jest, że jej zawsze wiatr wieje w oczy, nawet gdy podszywała się pod Amelię. Niczego więcej po Szepcie wiatru się nie spodziewajcie. Trochę mi jest szkoda czasu spędzonego na czytaniu tego powieścidła.

Metryczka:
Gatunek: powieść historyczna

Główny bohater: Amelia Divine oraz Sara Jones

Miejsce akcji: Australia

Czas akcji: XIX wiek

Cytat:  -

Moja ocena: 3/6
  
Elizabeth Haran, Szept wiatru, Wyd. Akurat, 2014

Do Złodziejki z kolei przyciągnął mnie wiktoriański klimat, którego kiedyś unikałam, a który teraz, za sprawą Sherlocka Holmesa, zdaje mi się bardzo atrakcyjny. I intryga opisana w Złodziejce jest jak wyjęta z kart opowieści o Sherlocku Holmesie. Iście osobliwa i diaboliczna, zasadza się - bardzo podobnie jak Szept wiatru - na dwóch bohaterkach: Sue Trinder oraz Maud Lilly. Jedna z nich jest złodziejką, wychowaną w londyńskich slumsach, druga dziedziczką fortuny, żyjącą spokojnie w posiadłości swojego wuja. Jak to zwykle bywa, na majętne oraz niewinne panny niejeden "dżentelmen" zagina parol i od tego wszystko się zaczyna. 

Sarah Waters zaskoczyła mnie, i to nie raz zwrotem akcji, co oczywiście zapisuję bardzo in plus tej powieści. Z biegiem czasu wszystko tu coraz bardziej się gmatwa. Z drugiej strony akcja Złodziejki momentami mi się bardzo dłużyła, być może dlatego, że utrzymana jest ona w bardzo mrocznym, typowo wiktoriańskim klimacie. Dostajemy w niej bardzo mięsiste opisy XIX-wiecznej biedy i zdeprawowania, a domostwo pana Lilly również okazuje się skrywać swoje mroczne sekrety. Tym, co bardzo rzuca się w oczy w Złodziejce - podobnie zresztą jak np. w Szkarłatnym płatku i białym jest fakt, iż XIX wiek to na pewno nie były czasy przyjazne kobietom. Jeśli nie miało się bogatego ojca lub wujka i nie upolowało męża, kobiecie pozostawała w zasadzie jedynie ulica. Samotna kobieta była łatwym łupem dla rzezimieszków różnego autoramentu, a najczęściej uprowadzana była ona do burdelu. Alternatywnie można było też trafić do "domu wariatów", który był piekłem na ziemi. Przerażające czasy. 

Złodziejka na pewno jest bardziej realistyczna i spójna, niż Szept wiatru. Mimo wszystko spodziewałam się czegoś więcej, czegoś lepszego - nie odnalazłam w tej powieści głębi, a główne bohaterki nie przekonały mnie do siebie. Waters chciała chyba okrasić tę powieść wątkiem miłości homoerotycznej, ale nie do końca to wyszło, bo motyw ten gubi się w natłoku wydarzeń i ostatecznie staje się mało istotny. Złodziejka jest tak naprawdę głównie historyczną powieścią sensacyjną.

Metryczka:
Gatunek: powieść historyczna

Główny bohater: Sue Trinder oraz Maud Lilly

Miejsce akcji: Wielka Brytania

Czas akcji: XIX wiek

Cytat:  -

Moja ocena: 4/6
  
Sarah Waters, Złodziejka, Wyd. Prószyński i s-ka, 2004

Książki biorą udział w wyzwaniu Grunt to okładka oraz Czytam opasłe tomiska (560 i 576 str.)