Pacjent

Neurochirurg, David Evans ma operować prezydenta Stanów Zjednoczonych. Rzecz jest ściśle tajna przez poufne, a jednak dowiaduje się o tym ktoś niepowołany. Córeczka Evansa zostaje porwana, a on sam dostaje od porywaczy zadanie: zabić pacjenta, w przeciwnym razie jego córka umrze. Fabuła tej książki jest tyleż banalnie prosta, co wyrafinowana. Nadaje się to idealnie na hollywoodzki thriller, w którym chodzi o obronę nie tylko głowy państwa, ale i zagrożonego bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych, tyle tylko, że bez wybuchów i mordobicia, gdyż tu pojedynek toczy się pomiędzy lekarzem, a genialnym psychopatą, sterującym ludźmi niby marionetkami. Kluczowy zdaje się dylemat, co wybrać: serce, czy obowiązek, córkę, czy głowę państwa. Jak lekarz, składający przysięgę Hipokratesa może w ogóle dopuszczać myśl o skrzywdzeniu swojego pacjenta? Jak to się ma w ogóle do etyki lekarskiej? A jak ojciec może nie obronić swojej córki, krwi ze swojej krwi, zwłaszcza, że jej matka nie żyje, a jej śmierć jest jeszcze niezabliźnioną raną? Węzeł iście gordyjski. Na drugim planie pojawiło mi się jeszcze pytanie: co jest ważniejsze, zdrowie i życie indywidualnej osoby (która tak się składa, że ma wielką władzę i może dokonać jeszcze wiele dobra lub uczynić sporo zła), czy też jej obowiązki wobec państwa. Prezydent przekłada swoją operację w czasie, po to, by dokończyć sprawy państwowe, gdy tymczasem każda chwila jest ważna, czas nagli...

Intryga Pacjenta mrozi krew w żyłach i trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Nie jest tak, że akcja rozgrywa się tylko na płaszczyźnie wirtualnej - ponieważ zdarzają się tutaj też realne akcje i trup niestety ściele się gęsto. W grze o najwyższą stawkę muszą padać ofiary. Podobało mi się to, iż autor postawił przed bohaterami - a także przed czytelnikami - ważkie pytania, problemy praktycznie nie do rozwiązania. Mam też nadzieję, że pisarz zgłębił tajniki neurologii na tyle, by książka wiarygodna jeśli chodzi o szczegóły medyczne. Poza tym powieść jest bardzo nowoczesna: wszak to dzięki zdobyczom technologii psychopata kontroluje neurochirurga, a z drugiej strony szpital, w którym pracuje Evans wyposażony jest w najnowocześniejszy sprzęt medyczny. O pewnej rzeczy warto byłoby pamiętać tak "przy okazji" lektury Pacjenta. Że organizm ludzki, a zwłaszcza mózg, to bardzo skomplikowana maszyneria i czasem niestety się coś w nim psuje, warto więc się diagnozować póki jeszcze jest czas. Jeśli od jakiegoś czasu miewacie niepokojące bóle głowy, idźcie do lekarza. Jak mówi bohater: jeśli ktoś zjada 80 tabletek paracetamolu tygodniowo, powinno to go zaalarmować.

Zdanie: Nigdy w życiu nie bolała mnie tak głowa każdy mąż, każda żona, każde dziecko i brat czy siostra powinni automatycznie uzupełniać o drugie: Zapiszmy się na wizytę u neurologa. Nie zliczę już sytuacji, w których pacjent trafiał do mnie za późno, ponieważ alarmujący o chorobie ból głowy zwalczał miesiącami proszkami przeciwbólowymi.

Całe szczęście, że mam właśnie za sobą wszystkie te badania, bo inaczej, czytając Pacjenta, mogłabym wpaść (znając siebie) w lekką panikę...

Mały szkopuł tkwi w tym, że właściwie owo "zabójstwo", którego ma się dopuścić Evans jest niepotrzebne. Po co zabijać człowieka, który za kilka miesięcy i tak umrze? Wyjaśnieniem mogłoby tkwić w jakimś przedsięwzięciu, szkodliwym dla niektórych, a które bez prezydenta nie mogłoby dojść do skutku. Lecz w Pacjencie niczego takiego nie ma. W ogóle o samym prezydencie dowiadujemy się zgoła niewiele, akcja skupia się na Evansie i jego rodzinie (narracja jest pierwszoosobowa, co trochę mi przeszkadzało, bo wydawało mi się infantylne i niezbyt pasujące do tematu książki). Autor widać doszedł do wniosku, że sam majestat władzy powinien wystarczyć, by uzasadnić diabelską naturę całego spisku, jednak mnie nie do końca to przekonuje - być może dlatego, że jestem Polką, a nie Amerykanką, a my sprzeciw wobec autorytetów i nieufność wobec polityków mamy we krwi. Byłabym o wiele bardziej skonfundowana, gdybym otrzymała opowieść o prezydencie, jako o człowieku, a nie tylko głowie państwa. W końcu to jest tylko CZŁOWIEK, o czym świadczy chociażby fakt, że choruje jak inni. Czytając Pacjenta nie wiedziałam czy jest on sympatyczną osobą, czy nie, czy faktycznie robi coś dobrego (jeszcze raz podkreślam, że w przypadku polityków to wcale nie jest oczywiste), czy jest prezydentem wybitnym, czy tylko przeciętnym. Myślę, że gdyby pisarz włączył w fabułę taki wątek, książka byłaby znacznie ciekawsza. No i jeszcze jedna rzecz, która w zasadzie zabija całą frajdę z czytania: dlaczego u licha już na samym początku książki dowiadujemy się, jak to wszystko się skończy? Kto wpadł na ten genialny pomysł? Przecież gdybyśmy nie wiedzieli jaki będzie efekt owej śmiercionośnej potyczki, lektura byłaby o wiele bardziej emocjonująca! 

Metryczka:
Gatunek: thriller

Główny bohater: David Evans

Miejsce akcji: Stany Zjednoczone

Czas akcji: współcześnie

Ilość stron: 388

Moja ocena: 5/6

Juan Gomez-Jurado, Pacjent, Wyd. Sonia Draga, 2016

Książka bierze udział w Wyzwaniu bibliotecznym