Pierwszy człowiek pochowany w Pałacu swego umysłu

Wiecie dobrze, że jestem fanką Sherlocka, choć przez 2 lata, jakie minęły od emisji ostatniej serii mój entuzjazm w stosunku tego serialu (jak i odtwórcy głównej roli) nieco ostygł. Uważam, że kazać fanom czekać tyle czasu to wstyd i hańba. I co dostajemy w nowej odsłonie? Dziwoląga. Nie wiem bowiem po co było kręcić Sherlocka cofając go do XIX wieku, skoro cały urok tego serialu polega na tym, że rozgrywa się on współcześnie. W Upiornej pannie młodej mamy taki kolaż różnych wątków wziętych z powieści Conan Doyle'a: jest tu i Pięć pestek pomarańczy, i wodospad Reichenbach. Wszystko to toczy się w wiktoriańskich dekoracjach i eksploatuje zarówno tradycyjne przedstawienia Sherlocka Holmesa (płaszcz, czapeczka, fajka, uzależnienie od kokainy), jak to, co znamy już z poprzednich sezonów serialu. Ten film to taka nieustanna gra z widzem w ciuciubabkę i znane motywy: odgadnie, czy nie. Oczywiście odgadnie jedynie ten widz, który zna poprzednie sezony, dla zupełnego nowicjusza to, co przedstawiono będzie kompletnie niezrozumiałe. Zatem obraz dla wiernych fanów. Pojawia się i Moriarty, i oczywiście Mycroft Holmes - "bystrzejszy z braci".  Jest nawet wątek feministyczny, co uznałam za kuriozum, bo o ile w XXI wieku byłoby to jak najbardziej na miejscu, to w XIX wieku niekoniecznie. To jeszcze nie wszystko, bowiem są tu i współczesne migawki, co sprawia, że film staje się jeszcze bardziej dziwaczny, niż sądziłam, że jest na początku. Prawdę mówiąc wydało mi się, że w kręceniu Sherlocka i upiornej panny młodej maczał palce... Christopher Nolan, bowiem film ten jest, ni mniej, ni więcej, tylko skrzyżowaniem Sherlocka i ... Incepcji, włącznie z tym, iż epizody akcji rozgrywają się w.... samolocie. Nawiązania są bardzo czytelne: wielopoziomowy sen, pochowanie w pałacu swego umysłu, i rzecz jasna upadek jak najlepszy sposób na obudzenie się. Czekałam tylko na koniec na jakiegoś bączka... Było to zadziwiające i zakręcone jak paczka gwoździ, nie rozumiem tylko po co. Aktorzy poprzebierani w wiktoriańskie stroje, Benedict Cumberbatch z ulizaną fryzurą, Martin Freeman z sumiastymi wąsami, a inspektor Lestrade z nietwarzowymi bakami... no nie, mnie taki Sherlock nie jest potrzebny. Nie potrafię się tym zachwycić, w istocie film mnie trochę znudził. Najbardziej rozśmieszył mnie zabieg z seansem kinowym - film był wyświetlany w naszych kinach 7 stycznia, a zanim się o tym dowiedziałam, okazało się, że bilety już są dawno wykupione, bo przewidziano tylko jeden seans (w każdym kinie rzecz jasna), promowany, jako "wydarzenie specjalne". I po co, skoro po dwóch tygodniach film, tuż po premierze w BBC, emituje telewizja publiczna (przy okazji brawa dla naszej telewizji)? No śmiech na sali. Gdybym wydała pieniądze na bilet do kina i zarwała wieczór, byłabym bardzo zła... Jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o...