To już grudzień...

O matko, dlaczego już jest grudzień i to w dodatku poniedziałek, jęknęłam dziś bladym świtem, słysząc dźwięk budzika. To zdecydowanie najgorsza chwila dnia. W dodatku o najgorszej (dla mnie) porze roku. Za jakie grzechy muszę wychodzić z ciepłego łóżka, ubierać trzy warstwy ciuchów i wychodzić na ten ziąb? Odgłosy wiatru wyjącego za oknem przez cały weekend przejmowały mnie ciarkami. Chciałabym móc powiedzieć chociażby, że radością napawają mnie zbliżające się święta, ale tak nie jest, bo skomercjalizowane do obrzydzenia Boże Narodzenie cieszy mnie tylko o tyle, że jest okazją do kilku dodatkowych dni wolnych od pracy. Czym mogę się więc pocieszać? Może lekturami, wśród których na pewno znajdą się jakieś typowo "zimowe" pozycje, np Zimowa opowieść Marka Helprina, jakieś baśnie czy fantasy, albo coś rodem ze Skandynawii (może wreszcie skończę Asę Larson?). Na świąteczny okres odłożyłam sobie Miniaturzystkę oraz Jej wszystkie życia (bo ma zimową okładkę). No i kolejna lektura z cyklu Przeczytaj to jeszcze raz - już się na nią cieszę, bo to rarytas... Tak sobie dywaguję, choć wiem, że z tymi moimi planami różnie bywa - generalnie wybór kolejnej lektury jest dosyć spontaniczny. Zastanawiałam się nawet nad wprowadzeniem tajemniczego słoja i losowania, ale książek mam do wyboru tyle, że najpierw chyba z tydzień zajęłoby mi spisanie tego wszystkiego. 

Tak w ogóle to tego wpisu miało nie być (tak pisałam jeszcze wczoraj), bo jeśli chodzi o zapowiedziami wydawnicze, to nie ma o czym pisać - ale co mi tam, przecież nie mogę pisać tylko o pogodzie: 

Gdy zobaczyłam tę zapowiedź, aż podskoczyłam z wrażenia: to trzecia publikacja w temacie grabieży dzieł sztuki, który bardzo mnie interesuje. Tym razem poświęcona Polsce! Koniecznie muszę przeczytać: W "Uprowadzeniu Madonny" Włodzimierz Kalicki i Monika Kuhnke opowiadają bowiem nie tylko fascynujące losy bezcennych skarbów z polskich kolekcji zagrabionych nam przez nazistów i Armię Czerwoną. Często to oni sami, obok dzieł Matejki, Rafaela, Batoniego, są bohaterami tych opowieści. Łowcami skarbów, którzy sprawiają, że wracają do nas obrazy mające zniknąć w muzeach na chwałę Tysiącletniej Rzeszy i w kolekcjach nazistowskich dygnitarzy. Wyd. Agora

O tej książce piszę z mieszanymi uczuciami. Morfina mi się nie podobała i po jej lekturze stwierdziłam, że więcej nie mam ochoty sięgać po eksperymenty Szczepana Twardocha. Z drugiej strony to ma być śląska saga rodzinna. Zgadzam się z Twardochem, że historia Śląska zawsze jest w naszych dziejach pomijana - właściwie to uświadomiłam sobie, że nic o niej nie wiem. Chciałabym o niej poczytać, tyle że jeśli Drach napisany jest w tak wydumany sposób, jak Morfina, to kiepsko to widzę: Między Josefem a Nikodemem piękne, podłe, smutne i — ostatecznie — tragiczne losy dwóch rodzin; wiek wojen i powstań, śmierci i narodzin, miłości, zdrad i marzeń, które nigdy się nie spełnią. Drach o nich wie. Widzi przeszłość i zna przyszłość. Dla niego wszystko jest teraz… Saga rodzinna? Wielka opowieść o Śląsku? A może powieść totalna, która wymyka się wszelkim kategoryzacjom? Wydawnictwo Literackie